Bonum integritas corporis: misera debilitas. An eiusdem modi? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Quid vero? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.
Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.
Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Quod quidem iam fit etiam in Academia. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Illi enim inter se dissentiunt. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Quid censes in Latino fore? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.
Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.
Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Odium autem et invidiam facile vitabis. Ut aliquid scire se gaudeant? Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Oratio me istius philosophi non offendit; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.
