Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Sed videbimus. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.
Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
