Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Sed videbimus. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.
Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.
Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quid enim possumus hoc agere divinius? Praeteritis, inquit, gaudeo. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Nihil ad rem! Ne sit sane; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
