Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Nihil ad rem! Ne sit sane; Et quidem, inquit, vehementer errat; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Non est igitur voluptas bonum. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.
Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; At, si voluptas esset bonum, desideraret. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Restinguet citius, si ardentem acceperit. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.
Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Comprehensum, quod cognitum non habet? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.
Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quorum altera prosunt, nocent altera. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Pollicetur certe. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Res enim concurrent contrariae. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.
