Sint ista Graecorum; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. De quibus cupio scire quid sentias. Quae duo sunt, unum facit. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Satis est ad hoc responsum. Videsne quam sit magna dissensio?
Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? At iam decimum annum in spelunca iacet. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Minime vero istorum quidem, inquit.
Beatum, inquit. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Ubi ut eam caperet aut quando?
Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Paria sunt igitur. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.
Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Nulla erit controversia. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Non est igitur summum malum dolor. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.
