Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Cur post Tarentum ad Archytam?
Easdemne res? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quid nunc honeste dicit? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.
Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Hic ambiguo ludimur. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.
Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Graccho, eius fere, aequalí? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
Memini vero, inquam; Cur deinde Metrodori liberos commendas? Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.
