Eademne, quae restincta siti? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
Urgent tamen et nihil remittunt. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ut pulsi recurrant? Que Manilium, ab iisque M. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Equidem, sed audistine modo de Carneade?
Itaque his sapiens semper vacabit. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Sed quod proximum fuit non vidit. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Quis Aristidem non mortuum diligit? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.
