Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quare ad ea primum, si videtur; Cyrenaici quidem non recusant; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. At enim hic etiam dolore. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quae cum essent dicta, discessimus.
Et nemo nimium beatus est; Quid, de quo nulla dissensio est? Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Pauca mutat vel plura sane;
Nescio quo modo praetervolavit oratio. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;
Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Nemo igitur esse beatus potest. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Hoc loco tenere se Triarius non potuit.
