Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Illud non continuo, ut aeque incontentae. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.
Immo alio genere; Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Conferam avum tuum Drusum cum C.
Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.
Sed nunc, quod agimus; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Bonum valitudo: miser morbus. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.
Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Ut id aliis narrare gestiant? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Id mihi magnum videtur. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
