Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;
Duo enim genera quae erant, fecit tria. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Prioris generis est docilitas, memoria; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.
Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata.
Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Primum divisit ineleganter; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Certe non potest. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?
