Beatum, inquit. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Ubi ut eam caperet aut quando?
Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Paria sunt igitur. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.
Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Nulla erit controversia. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Non est igitur summum malum dolor. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.
Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? An nisi populari fama? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Pauca mutat vel plura sane; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Sed residamus, inquit, si placet. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Numquam facies.
Cur deinde Metrodori liberos commendas? Neutrum vero, inquit ille. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Hoc non est positum in nostra actione. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
