Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Sed quid sentiat, non videtis. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Sed quid sentiat, non videtis. Minime vero istorum quidem, inquit. Praeteritis, inquit, gaudeo.
Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Paria sunt igitur. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Minime vero, inquit ille, consentit.
Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Quippe: habes enim a rhetoribus; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nam quid possumus facere melius?
Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Sed ille, ut dixi, vitiose. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.